Non ten consolo

A vida esperta co tempo, e co tempo, a vida. Nunha mañá húmida ergue os brazos e estira as pernas, contemplando a inmensidade do Reino. Non ten chamadas perdidas, non se queixa das dores, non reza. Os misterios son aínda residuos vacacionais, como as piscinas a medio baleirar cheas de verdín ou a angustia inconsciente que salta ao ver algo que semella algo, pero que non está claro o que. 

A manta coa que viste non treme, e ela tampouco. Non gustaría de saios mellores nin zocas abrillantadas con verniz do que provoca alucinacións ao cheiralo. Como ía ter envexa de algo vergoñento, miserable, propio da maior baixeza. Os soños nos que o vento semella golpear con forza, pero sen estar formado por átomos nin moléculas, sen formar parte da disolución mesma senón articulado dende fóra (como se puidese facelo), non a asustan. Neles non corre, non fuxe, e non é que xa non o faga, senón que nunca o fixo. Só a calma voluntaria e libre adianta o seu próximo paso. 

Rebota dun lado a outro. Ás veces lento. Ás veces, tan rápido que só pode rozarse co apéndice sensorial que se queira. Aborrece a luz; esta cégaa e quere deixala sen saída, pechada. Sabe todas as artimañas e trucos e exérceos a conciencia, mais sempre deixa algunha das beiras sen atar. Esta luz non abarca todo, non é estrela máis ca de mosquitos suicidas. E ela sempre escapa polas fisuras cantando cancións de berce.

Tampouco a noite… Ai, a noite! Cantas promesas fixo e que poucas cumpriu. Quedou no que sempre fora, en noite. Sen querelo, ben é certo, xa que a promesa era honesta, e pouco máis se lle pode pedir a unha promesa. Pero deixouna aí soa, coma quen agarda fumando un cigarro tras doutro a que chegue alguén, no medio dunha rúa, diante do portal gris dun edificio vello, pero non antigo, vendo pasar a xente coma se foran pantasmas, coa mirada baleira enfocada na única pregunta que tivo sempre importancia. Malia todo, hai algo agridoce nese abandono, e poucas cousas máis leves hai que o agridoce, se hai algunha. A palabra, para o caso, fica pequena.

Cando esperta frega os ollos coas mans. O reloxo xa non da a hora, pero sabe que non é noite, e a luz que entra pola fiestra é diferente. Asómase e cae na conta, como di a canción, da casiña branca, na mariña entre os loureiros, co seu amor, e unha barca: ter o Ceo.